عمل باز کردن رگ های قلب چگونه انجام میشود؟

تصلب شرایین حالتی است که در آن ماده ای به نام پلاک در دیواره های داخلی عروق جمع می شود. این ممکن است در هر شریانی ، از جمله شریان های کرونر ، که خون غنی از اکسیژن را به قلب منتقل می کنند ، رخ دهد. هنگامی که تصلب شرایین بر عروق کرونر تأثیر بگذارد ، این بیماری بیماری عروق کرونر(CAD) نامیده می شود.
عمل باز کردن رگ های قلب که به آنژیوپلاستی معروف است، یک روش معمول پزشکی است، که در آن از بالون برای باز کردن انسداد شریان کرونر قلب  که با تصلب شرایین تنگ شده، استفاده می شود. این روش جریان خون به قلب را بهبود می بخشد.

باز کردن رگ قلب

عمل بازکردن رگ قلب به روش آنژیوپلاستی می تواند:

• علائم CAD مانند آنژین و تنگی نفس را بهبود ببخشد.
• آسیب به عضله قلب در اثر حمله قلبی را کاهش دهد. حمله قلبی زمانی اتفاق می افتد که جریان خون از طریق شریان کرونر کاملا مسدود شود. از آنژیوپلاستی در هنگام حمله قلبی برای باز کردن انسداد و بازیابی جریان خون از طریق شریان استفاده می شود.
• خطر مرگ را در بعضی از بیماران کاهش دهید.

نامهای دیگر آنژیوپلاستی کرونر

• مداخله کرونر از طریق پوست (PCI)
• آنژیوپلاستی ترانس لومینال از طریق پوست
• آنژیوپلاستی کرونر ترانس لومینال از راه پوست (PTCA)
• آنژیوپلاستی با بالون
• آنژیوپلاستی عروق کرونر

چه کسانی به آنژیوپلاستی کرونر نیاز دارند؟

وقتی عروق کرونر به دلیل بیماری عروق کرونر تنگ یا مسدود شده اند ، از آنژیوپلاستی کرونر برای بازگرداندن جریان خون به قلب استفاده می شود.
هنگامی که داروها و سبک زندگی تغییر می کنند ، مانند رعایت رژیم غذایی سالم ، ترک سیگار و فعالیت بدنی بیشتر ، اما علائم CAD بهبود نمی یابد؛ پزشک در مورد سایر گزینه های درمانی با شما صحبت خواهد کرد. این گزینه ها شامل آنژیوپلاستی و پیوند عروق کرونر (CABG) که نوعی جراحی قلب باز است.
پزشک برای انتخاب انجام بهترین روش برای هر فرد تعدادی از فاکتورها را در نظر می گیرد. این عوامل شامل شدت انسداد عروق فرد ، محل قرارگیری آنها و سایر بیماری هایی است که ممکن است داشته باشید.
آنژیوپلاستی غالبا هنگامی استفاده می شود که تنگی یا انسداد در رگ ها کمتر باشد و در حین عمل بتوان به انسداد رسید.
CABG در صورت ابتلا به بیماری قلبی شدید ، شریان های متعدد مسدود شده یا دیابت یا نارسایی قلبی ، ممکن است انتخاب شود.
در مقایسه با CABG ، برخی از مزایای آنژیوپلاستی این است که:

• خطرات کمتری نسبت به CABG دارد
• جراحی نیست ، بنابراین نیازی به برش بزرگ نیست
• با داروهایی که شما را بی حس کرده و به آرامش شما کمک می کنند ، انجام می شود. برخلاف CABG ، نیاز به بیهوشی کامل نیست.
• زمان بهبودی کمتری دارد

آنژیوپلاستی همچنین به عنوان یک روش اورژانسی در هنگام حمله قلبی استفاده می شود. با جمع شدن پلاک در عروق کرونر، این عروق ممکن است ترکیده و یا باعث ایجاد لخته خون در سطح آن شود. اگر لخته به اندازه کافی بزرگ شود ، می تواند جریان خون را به بخشی از عضله قلب بطور موقت یا به طور کامل مسدود کند.
باز کردن سریع انسداد در هنگام حمله قلبی می تواند آسیب قلبی را کاهش داده و جریان خون را به عضله قلب باز گرداند. آنژیوپلاستی می تواند به سرعت شریان را باز کند و بهترین روش در هنگام حمله قلبی است.
یک نقطه ضعف آنژیوپلاستی در مقایسه با CABG این است که شریان ممکن است با گذشت زمان دوباره باریک شود. احتمال وقوع این اتفاق در هنگام استفاده از استنت ها به ویژه استنت های روکش دار کمتر است. با این حال ، این استنت ها بدون خطر نیستند. در برخی موارد ، لخته های خون می توانند در استنت های پوشش دارویی ایجاد شده و باعث حمله قلبی شوند.
پزشک حتما در مورد گزینه های درمان و اینکه کدام روش برای شما بهتر است با شما صحبت خواهد کرد.

آنژیوپلاستی کرونر چگونه انجام می شود؟

قبل از آنژیوپلاستی عروق کرونر ، پزشک باید از انسداد عروق کرونر مطلع شود. اگر یک یا چند شریان مسدود شده باشد ، پزشک باید بداند که انسدادها در کجا واقع شده و چقدر شدید هستند.
برای فهمیدن این موضوع ، پزشک آنژیوگرافی می کند و از عروق به کمک اشعه ایکس عکس می گیرد. در طی آنژیوگرافی ، یک لوله کوچک به نام کاتتر با یک بالون از انتهای یک رگ خونی بزرگ در کشاله ران (بالای ران) یا بازو قرار می گیرد. سپس کاتتر ازاین راه به رگهای کرونر وارد می شود. مقدار کمی رنگ به عروق کرونر تزریق می شود و عکس اشعه ایکس گرفته می شود.
این تصویر هرگونه انسداد ، تعداد و مکان آنها را نشان می دهد. هنگامی که پزشک این اطلاعات را بدست آورد ، آنژیوپلاستی می تواند ادامه یابد. پزشک کاتتر را به محل انسداد هدایت کرده و بالن را در محل انسداد باد میکند و پلاک را به سمت بیرون به دیواره شریان فشار می دهد. این کار شریان را بیشتر باز می کند و جریان خون را بهبود می بخشد.
یک لوله مش کوچک به نام استنت معمولا در قسمت عروقی که تازه گشاد شده قرار می گیرد. استنت رگ را بالا نگه داشته و خطر تنگی مجدد رگ را کاهش می دهد. استنت ها از مش فلزی ساخته شده اند و شبیه فنرهای کوچک هستند.

برخی از استنت ها که استنت های شستشو شده با دارو(drug-eluting stent) نامیده می شوند ، با داروهایی پوشانده می شوند که به آرامی و به طور مداوم در رگ آزاد می شوند. این داروها به پیشگیری از انسداد مجدد شریان در اثر بافت زخمی که در اطراف استنت رشد می کند ، کمک می کند.
در بعضی موارد، در طی آنژیوپلاستی پلاک برداشته می شود. در روشی به نام آتروکتومی ، یک کاتتر با تیغ چرخان در نوک آن به داخل رگ وارد می شود تا پلاک بریده شود. از لیزر نیز برای حل کردن یا تجزیه پلاک استفاده می شود. این روش ها در حال حاضر به ندرت انجام می شود، زیرا آنژیوپلاستی نتایج بهتری را برای بیشتر بیماران به همراه دارد.

خطرات آنژیوپلاستی کرونر چیست؟

آنژیوپلاستی کرونر یک روش معمول پزشکی است. اگرچه آنژیوپلاستی به طور معمول ایمن است ، اما خطر کمی برای عوارض جدی وجود دارد ، از جمله:

• خونریزی از رگ خونی که کاتتر در آن قرار داده شده است.
• آسیب رساندن به رگ های خونی به وسیله کاتتر.
• یک واکنش آلرژیک به رنگ تزریق شده در طی آنژیوپلاستی.
• آریتمی (ضربان قلب نامنظم).
• نیاز به پیوند بای پس عروق کرونر در حین انجام عمل (دو تا چهار درصد افراد). این ممکن است هنگامی اتفاق بیفتد که شریان به جای باز شدن بسته شود.
• آسیب به کلیه ها در اثر استفاده از رنگ
• حمله قلبی (سه تا پنج درصد افراد)
• سکته مغزی (کمتر از یک درصد از افراد)
• مانند هر روشی که با قلب در ارتباط باشد، عوارض نیز ممکن است گاهی اوقات، هر چند به ندرت ، باعث مرگ شوند. (کمتر از دو درصد افراد )

گاهی اوقات درد قفسه سینه می تواند در طی آنژیوپلاستی اتفاق بیفتد زیرا بادکنک برای مدت کوتاهی مانع از خون رسانی به قلب می شود.

خطر عوارض در موارد زیر بیشتر است:

• افراد 75 سال به بالا
• افرادی که بیماری کلیوی یا دیابت دارند
• زنان
• افرادی که عملکرد پمپاژ ضعیفی در قلب خود دارند
• افرادی که بیماری قلبی گسترده و انسداد دارند

عوارض ناشی از استفاده از استنت

تنگی مجدد

این احتمال وجود دارد که شریان به مرور زمان دوباره باریک یا مسدود شود. اغلب در طی شش ماه پس از آنژیوپلاستی، که به این حالت تنگی مجدد می گویند.
وقتی استنت استفاده نشود، از هر 10 نفر چهار نفر دچار تنگی مجدد می شوند. هنگامی که از استنت روکش نشده با دارو استفاده می شود، از هر 10 نفر دو نفر دچار تنگی مجدد می شوند.
رشد بافت اسکار (زخم) در داخل و اطراف استنت نیز می تواند باعث تنگی مجدد شود. استنت های روکش دار رشد بافت اسکار در اطراف استنت را کاهش می دهد و احتمال تنگی مجدد را کاهش می دهد. هنگامی که از استنت های روکش دار استفاده می شود ، احتمال تنگی مجدد به کمتر از هر 10 نفر یک نفر کاهش می یابد.
سایر روش های درمانی مانند اشعه می تواند از رشد بافت درون استنت جلوگیری کند. برای این روش ، پزشک یک سیم را از طریق کاتتر به محل قرارگیری استنت می گذارد. سیم برای جلوگیری از رشد بافتی که ممکن است رگ را مسدود کند ، اشعه آزاد می کند.

لخته شدن خون

مطالعات اخیر نشان می دهد که خطر تشکیل لخته خون در استنت های روکش دار دارویی در مقایسه با استنت های فلزی برهنه (بدون پوشش دارویی) بیشتر است.
سازمان غذا و دارو امریکا (FDA ) گزارش می دهد که استنت های روکش دار معمولا در صورت استفاده طبق روش توصیه شده، عارضه ای  که منجر به لخته شدن خون باشد ایجاد نمی کنند.
وقتی از استنت های روکش دار در افراد با CAD پیشرفته استفاده می شود، خطر لخته شدن خون ، حمله قلبی و مرگ بیشتر است. FDA در حال کار با محققان برای مطالعه استنت های روکش دار ، از جمله استفاده از آنها در افراد با CAD پیشرفته است.
مصرف دارو طبق تجویز پزشک می تواند خطر لخته شدن خون را کاهش دهد. به افرادی که استنت های روکش دار دارند معمولا توصیه می شود برای کاهش خطر لخته شدن خون ، ماهها تا سال از داروی ضد لخته مانند کلوپیدوگرل و آسپرین استفاده کنند.
مانند همه روش ها ، مهم است که با پزشک خود در مورد گزینه های درمانی صحبت کنید ، از خطرات و مزایای آن آگاه شوید.