هیپرتروفی قلب و هر آنچه باید بدانید!

کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک (HCM) به بیماری‌ای گفته می‌شود که در آن عضله قلب به طور غیر‌طبیعی ضخیم می‌شود (هیپرتروفی). ضخیم شدن ماهیچه قلب می‌تواند پمپاژ خون را برای قلب سخت‌تر کند. در بیشتر مواقع کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک قابل تشخیص نیست، چرا که افراد مبتلا به این بیماری دارای علائم کمی هستند و در چنین شرایطی فرد می‌تواند بدون هیچ مساله‌ای زندگی عادی داشته باشد. تعداد کمی از افراد مبتلا به HCM، ضخیم شدن عضله قلب می‌تواند باعث تنگی نفس، درد قفسه سینه یا مشکلاتی در سیستم الکتریکی قلب شود که منجر به ریتم غیر طبیعی قلب (آریتمی) و مرگ ناگهانی می‌شود.

چه چیزی باعث هیپرتروفی بطن می شود؟

هیپرتروفی بطنی می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. شایع‌ترین علل عبارتند از:

• هیپرتروفی بطن به دلیل فعالیت‌های ورزشی شدید (ورزش‌های رقابتی)
• هیپرتروفی بطنی به دلیل اضافه بار فشار بطن (هیپرتروفی متحدالمرکز)
• هیپرتروفی بطنی ناشی از اضافه بار حجمی بطن (هیپرتروفی خارج از مرکز) ناشی از نارسایی دریچه.

در حالی که افزایش توده عضلانی قلب در ورزش‌های رقابتی اغلب مورد استقبال قرار می‌گیرد، هیپرتروفی بطنی در نتیجه افزایش فشار یا بار حجمی بطن مشکل ساز است و در واقع یک خطر جدی برای سلامتی ایجاد می‌کند که حتی می‌تواند منجر به نارسایی قلبی شود.

این بطن چپ است که بیشتر تحت تاثیر قرار می‌گیرد، بطن راست کمتر. با این حال، شکل ارثی هیپرتروفی بطنی، که معمولاً به دلیل فشار بیش از حد ایجاد نمی‌شود، بسیار نادر است.

علائم هیپرتروفی قلب بطنی چیست؟

با افزایش ضخامت دیواره بطن چپ، سفت‌تر می‌شود و منجر به کاهش کشش (به اصطلاح اختلال دیاستولیک) می‌شود. اولین علائم ضخیم شدن پاتولوژیک دیواره قلب معمولاً کاهش عملکرد یا تنگی نفس است، به ویژه در هنگام فعالیت بدنی شدید.

در مرحله خاصی از بیماری، زمانی که از سطح “بحرانی” فراتر رفته است، افراد مبتلا اغلب از درد قفسه سینه (آنژین صدری)، آریتمی و سرگیجه یا سنکوپ رنج می برند. علائم دیگر می تواند شامل نیاز به تکرر ادرار، خستگی مزمن و پاهای متورم (ادم) باشد.

با پیشرفت بیماری، علائم فوق می‌تواند در هنگام استراحت نیز بروز کند. هر نوع فعالیت بدنی برای فرد مبتلا بسیار شدید و حتی دردناک می‌شود. در عین حال، هر چه هیپرتروفی بطن طولانی‌تر باشد، بیشتر در معرض خطر حمله قلبی قرار دارند.

هیپرتروفی بطن چگونه تشخیص داده می‌شود؟

از آنجایی که هایپرتروفی بطنی در صورت ناشناخته شدن می‌تواند کشنده باشد، تشخیص زودهنگام بسیار مهم است. رایج‌ترین راه تشخیص آن، انجام الکتروکاردیوگرام (ECG) برای تشخیص الگوهای عملکرد غیر طبیعی یا افزایش توده قلب است. با این حال، “اشکال خفیف‌تر” هیپرتروفی بطنی ممکن است در قرائت ECG تشخیص داده نشود.

مهمترین روش تشخیصی سونوگرافی قلب (اکوکاردیوگرافی) است، زیرا هر گونه ضخیم شدن را که برای بزرگ شدن عضله قلب مشخص است، آشکار می‌کند.

برای اهداف تشخیصی، جایگزین دیگری برای ECG، تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) است.

دستگاه‌های ECG سیار اکنون در بازار موجود است که به کاربر امکان می‌دهد یک نوار قلب پیشگیرانه و شخصی‌شده را روی گوشی هوشمند خود ضبط کند.  ECG تلفن همراه ما به شما کمک می‌کند تا مراقب سلامت قلب خود باشید.

درمان هیپرتروفی بطنی چیست؟

تشخیص زودهنگام کلید درمان موثر هیپرتروفی بطنی است. هدف از درمان کاهش فشار روی قلب و در نتیجه جلوگیری از پیشرفت بیماری است. همچنین می‌توان از طریق دارو از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد، به عنوان مثال با مسدودکننده‌های بتا و مسدود کننده‌های کانال کلسیم، که از ضخیم شدن بیشتر عضله قلب جلوگیری می‌کند.

اگر این روش درمانی اثر مطلوب را ایجاد نکند، امکان مداخله جراحی وجود دارد. این شامل یک روش جراحی برای کاهش ضخیم شدن عضله یا فناوری‌های جدید کاتتر است.