تصلب شرایین یا آترواسکلروز که با جمع شدن پلاک در رگ ، منجر به باریک شدن شریان و خونرسانی به قلب می شود می تواند منجر به بروز حمله قلبی در فرد شود. در این زمان علائمی مانند درد قفسه سینه یا آنژین در فرد به وجود می آید که میتوان از برخی از داروها استفاده کرد. داروها نمی توانند به طور کامل عروق مسدود شده را پاکسازی کنند، به همین علت برای کاهش خطر ابتلا به سکته قلبی ناشی از شریان کرونری تنگ شده به درمان بیشتری نیاز خواهید داشت. از درمان های گرفتگی عروق کرونری می توان به آنژیوپلاستی با بالون یا استنت اشاره کرد.
بالن زدن قلب یا همان بالون قلب روشی است که در آن برای باز کردن شریان های مسدود شده استفاده خواهد شد. آنژیوپلاستی عروق کرونر یک بالون کوچک به طور موقت در ناحیه مسدود شده جایگذاری می کند تا به باز کردن آن کمک کند.
در استنت گذاری پزشک از لوله باریک و بلند که کاتتر نام دارد استفاده می کند ، بالون کوچکی که در نوک آن وجود دارد که با باد کردن بالون در محل انسداد شریان ، پلاک ها در دیواره شریان صاف و فشرده خواهد کرد و سپس استنت درون آن قرار می گیرد. در ادامه تفاوت بالن و فنر گذاشتن قلب بیشتر توضیح خواهیم داد.
آنچه در این مقاله می خوانید :
آنژیوپلاستی به عمل باز کردن عروق قلبی گفته می شود که نیازی به بیهوشی و جراحی نیست. آنژیوپلاستی با دو روش با استنت و بدون استنت انجام می شود. استنت ها در دیواره رگ قرار می گیرند و از انسداد عروق کرونر جلوگیری می کنند. استنت هایی که استفاده می شوند یا ساده هستند یا دارویی. آنژیوپلاستی به علت مزایایی که دارد میتواند جایگزین مناسبی برای جراحی عمل قلب باز باشد. آنژیوپلاستی در همان زمان که آنژیوگرافی انجام می شود انجام می گیرد. آنژیوگرافی نیز روشی است که در آن عروق قلبی بررسی می شود و محل انسداد عروق تشخیص داده میشود. آنژیوگرافی نیز به باز کردن قفسه سینه نیازی نداشته و به صورت سرپایی و با بی حسی انجام می گیرد. همانطور که اشاره شد، آنژیوپلاستی بدون جراحی و بیهوشی کامل انجام می گیرد، عوارض و هزینه کمتری دارد و دوره نقاهت آن کوتاه است. همچنین احتمال عفونت آن بعد از جراحی نیز کم می باشد زیرا این کار از طریق پوست انجام می شود.
توسط آنژیوپلاستی با بالون میتوان رگ های باریک شده بدن را باز کرد. در صورت گرفتگی عروق میتوانیم آن را توسط بالون باز کنیم. آنژیوپلاستی میتواند در شریان ایلیاک (در مفصل ران)، شریان استخوان ران (در ران)، شریان پوپلیتئال (پشت زانو)، و در استخوان درشت نی و شریان های پرونئال (در قسمت پایین ساق پا) نیز انجام شود.
کاتتر از طریق کشاله ران یا مچ دست وارد و تا ناحیه تنگی در شریان کرونری جلو می رود. این بالون زمانی که به ناحیه تنگی در شریان می رسد آن را گشاد می کند. و از این جهت علائم حمله قلبی بهبود می یابد.
بسته به نیاز، پزشک می تواند پیشنهاد دهد تا بعد از فرآیند بالون ، یک استنت یا فنر نیز در رگ جایگذاری شود. این استنت برای باز نگه داشتن شریانهای مسدود شده و جلوگیری از مسدود شدن مجدد آنها استفاده می شود.
زمانی که از طریق آنژیوگرافی محل دقیق انسداد را پیدا کردید، کاتتر از طریق شریان پا یا دست عبور می کند و به محل انسداد فرستاده می شود. کاتتر در اصل همراه بالن بر روی سیسم حرکت می کند و به محل انسداد فرستاده می شود.
زمانی که کاتتر به محل انسداد رسید بالن که در راس کاتتر قرار دارد باد میشود. باد شدن بالن به پلاکت های درون رگ فشار وارد می کند و آن را در دیواره های شریان فشرده خواهد کرد. بالن در طی این فرآیند چند بار باد شده و تخلیه می شوند. بعد از باز کردن عروق بالون تخلیه شده از رگ خارج می شود.
استنت گذاری عروق کرونر به این صورت است که بر روی کاتتر قرار داده شده و به سمت عروق هدایت میشود. زمانی که کاتتر به محل انسداد میرسد. بالون باد شده و استنت را دچار انبساط می کند. بعد از باز شدن استنت بالون تخلیه خواهد شد. در آخر کاتتر، سیم راهنما، بالون تخلیه شده و برداشته می شود و استنت درون رگ جای خواهد گرفت تا شریان را باز نگاه دارد.
برای جلوگیری از خونریزی باید محل ورود کاتتر فشار زیادی وارد شود و سپس زخم آن بانداژ شود.
این روش عموما 1 تا 2 ساعت طول خواهد کشید و در بیشتر موارد بیماران 1 شب در بیمارستان بستری خواهند شد. بی حس کننده ممکن است کمی به فرد احساس خواب آلودگی بدهد. پرستاران در طی شب شما را تحت نظر می گیرند و ضربان قلب و فشار خون شما را بررسی می کنند.
دیدگاه کاربران
0 دیدگاه