سندرم کلیپل ترنونه : علت، علائم و درمان آن

سندرم کلیپل ترنونه (KTS) یک اختلال عروقی مادرزادی نادر است که در آن یک اندام تحت تأثیر لکه‌های قرمز و بنفش قرار می‌گیرند. این بیماری بیرون زدگی رگ‌های واریسی و رشد بیش از حد استخوان و بافت نرم را به همراه دارد.

علائم سندرم کلیپل ترنونه (KTS)

علائم و شدت KTS برای هر بیمار متفاوت است علائم می‌تواند شامل خونریزی از اندام آسیب دیده، عفونت پوست، خون در ادرار یا خونریزی مقعدی واژن باشد. گاهی امکان دارد درد در اندام، لخته شدن خون، کم خونی و تشنج را تجربه کنید. در صورت لزوم به دنبال درمان باشید تا درد و علائم را کاهش دهید.

گزینه‌های درمانی برای سندرم کلیپل ترنونه KTS چیست؟

اهداف درمان سندرم کلیپل ترنونه کاهش علائم و کاهش خطر عوارض است. ارائه دهنده مراقبت‌های بهداشتی گزینه درمانی مناسب را برای بیمار را توصیه می‌کند. درمان KTS شامل تخصص چند رشته‌ای است. نمونه‌هایی از گزینه‌های درمانی در ادامه بررسی کرده‌ایم. لطفاً با پزشک متخصص خود در مورد جزئیات مورد خود صحبت کنید. عواملی که در درمان سندرم کلیپل ترنونه موثر در عبارتند از:

داروها و مکمل‌های آهن و همچنین جوراب‌های فشاری برای کاهش درد. همچنین جراحی و سایر درمان‌های کم تهاجمی گاهی برای درمان KTS و عوارض آن ضروری هستند.

چه زمانی جراحی یا درمان های کم تهاجمی برای سندرم کلیپل ترنونه KTS ضروری است؟

جراحی می‌تواند برای KTS برای کاهش خطر عوارض جدی ضروری باشد. درمان‌های جراحی در بیمارستان یا سرپایی توسط جراح عروق انجام می‌شود.

بستن و سلب کردن

بستن به معنای بستن وریدها از طریق یک برش کوچک در پوست برای جلوگیری از تجمع خون است بستن می‌تواند همراه با برداشتن ورید یا برداشتن ورید استفاده شود. در بسیاری از موارد، ورید با استفاده از یک روش جراحی کم تهاجمی به نام ابلیشن وریدی برداشته می‌شود.

اسکلروتراپی

اسکلروتراپی نیز در برخی شرایط توصیه می‌شود اسکلروتراپی شامل تزریق یک محلول به طور مستقیم به وریدهای واریسی است که باعث فروپاشی و ناپدید شدن آنها می‌شود. برای دستیابی به نتایج مطلوب معمولاً چندین درمان اسکلروتراپی مورد نیاز است. اسکلروتراپی فوم نوعی روش انجام شده تحت هدایت اولتراسوند است که شامل تزریق یک عامل کف کننده مخلوط با یک عامل اسکلروز کننده است. عامل کف کننده خون را از ورید خارج می‌کند بنابراین عامل اسکلروز کننده تماس بهتری با دیواره سیاهرگ خواهد داشت. اسکلروتراپی می‌تواند درد و ناراحتی وریدهای واریسی را از بین ببرد و از عوارضی مانند خونریزی وریدی و زخم جلوگیری کند.

لیزر درمانی

لیزر درمانی برای روشن کردن یا از بین بردن لکه‌های قرمز و بنفش انجام می‌شود لیزر و نور پالس درمانی نیز برای گرم کردن رگ خونی برای انقباض آن استفاده می‌شود لیزر درمانی برای درمان وریدهای واریسی کوچک موثرتر است. در نتیجه لیزر درمانی می‌تواند به عنوان یک درمان اضافی پس از اسکلروتراپی، روش‌های داخل وریدی یا جراحی وریدهای بزرگ‌تر مورد استفاده قرار گیرد. لیزر همچنین برای ابلیشن داخل وریدی وریدهای واریسی بزرگتر استفاده می‌شود. درمان‌های لیزری به چندین جلسه نیاز خواهند داشت که در فواصل شش هفته‌ای فاصله دارند تا ورید به درستی درمان شود.

ابلیشن حرارتی درون وریدی

ابلیشن حرارتی درون وریدی نسخه جدیدتری از بستن و استریپینگ است. در طی این روش، از لیزر یا امواج رادیویی با فرکانس بالا برای ایجاد گرمای موضعی شدید در ورید واریسی استفاده می‌شود. این فناوری برای هر نوع منبع انرژی متفاوت است. این درمان سیاهرگ‌های مشکل را می‌بندد اما آنها را در جای خود رها می‌کند تا خونریزی و کبودی کمتری داشته باشد. در مقایسه با بستن و استریپینگ، ابلیشن حرارتی درون وریدی باعث درد کمتر و بازگشت سریع‌تر به فعالیت‌های عادی می‌شود.

رگ‌های واریسی یعنی چه؟

وریدهای واریسی وریدهای سطحی بزرگ و برآمده‌ای هستند که می‌توانند در زیر پوست احساس می‌شوند. آن‌ها معمولاً در قسمت داخلی ساق پا یا ران قرار دارند و به دلیل ضعف دیواره سیاهرگ و از بین رفتن عملکرد دریچه در ورید ایجاد می‌شوند. تحت فشار گرانش به بزرگ شدن ادامه می‌دهند و در طول زمان ممکن است کشیده و پیچ خورده شوند. وریدهای عنکبوتی یا تلانژکتازی وریدهای گشاد شده کوچکی هستند که معمولاً کمتر از 1 میلی‌متر قطر دارند و در لایه‌های سطحی پوست قرار دارند. رگ‌های عنکبوتی را نمی‌توان حس کرد.

علائم واریس چیست؟

وریدهای واریسی در برخی موارد کاملاً بدون علامت هستند و هیچ مشکلی برای سلامتی ایجاد نمی‌کنند، بنابراین درمان در چنین مواردی در درجه اول می‌تواند برای اهداف زیبایی باشد. زمانی که واریس علامت دار باشد، باعث درد، خارش، تورم، سوزش، سنگینی یا خستگی پا، تغییر رنگ پوست و تورم مچ پا یا ساق پا شود. علائم معمولاً در طول روز بدتر می‌شوند و با بالا بردن ارتفاع یا پوشیدن جوراب‌های فشاری تا حدی از بین می‌روند.

عوامل خطر مرتبط با واریس چیست؟

مهم‌ترین عواملی که باعث ایجاد واریس می‌شوند عبارتند از:

• عوامل ارثی
• ایستادن طولانی مدت
• افزایش سن
• لخته‌های ورید سطحی یا عمقی قبلی
• جنسیت مونث
• حاملگی چند قلو

کلام آخر

رگ‌های واریسی اولیه در نتیجه ضعف ذاتی در دیواره سیاهرگ ایجاد می‌شوند. وریدهای واریسی می‌توانند ارثی باشند. وریدهای واریسی ثانویه آنهایی هستند که پس از تروما یا ترومبوز ورید عمقی ایجاد می‌شوند. واریس مادرزادی به دلیل اختلال در رشد طبیعی سیستم وریدی است و معمولاً بخشی از یک ناهنجاری عروقی در اندام است که در بدو تولد وجود دارد.